Πρώτη φορά

Σήμερα είναι η πρώτη φορά που γράφω σε αυτό εδώ το bloggaki.Καλή μου αρχή λοιπόν.Από μέρες σκεπτόμουν από που να ξεκινήσω και τι να πρωτογράψω.Δεν σας κρύβω μάλιστα ένα άγχος όπως και να 'χει το έχω λιγουλάκι.Μετά από λίγο και εκεί που καβούρδιζα το σιμιγδάλι για το χαλβά,προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα,Μαρία εκτός από τη μάνα σου δεν υπάρχει κάποιος άλλος να σε διαβάσει.

Χαλάρωσε.. και είπα να τα πάρω από την αρχή όπως ακριβώς έγιναν.Σε όποιον εκεί έξω λοιπόν με ακούει σήμερα γράφω....Όλα ξεκίνησαν αρχές Δεκεμβρίου μια περίοδο πολύ δύσκολη,ήμουν στην τελική ευθεία ένα βήμα πριν την ουρά του ΟΑΕΔ.Μια καριέρα που μετρούσε δεκαπέντε χρόνια ζωής έφτανε στο τέλος.Να σημειώσω πως και ο Κώστας (ανδρούλης μου) ένα μήνα νωρίτερα από εμένα είχε χάσει και αυτός τη δουλειά του.Ευτυχώς όμως αμέσως μετά εκείνος τακτοποιήθηκε κάπου αλλού.Ξέρω ότι δεν περιγράφω μια κατάσταση μοναδική και αποκλειστική αλλά μια περίπτωση "κλασσικά εικονογραφημένα" της εποχής.Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι έχασα τη δουλειά μου αλλά σε αυτά που είχα ζήσει,υποστεί,αισθανθεί τους τελευταίους μήνες.Ένα καθημερινό σκοτσέζικο ντους,το μενού είχε από όλα ανασφάλεια,άγχος,εκβιασμούς,απολύσεις (μέχρι να 'ρθει η σειρά σου) αλλά αυτό που με στιγμάτισε περισσότερο από όλα ήταν η προδοσία.Γενικά λέγεται ότι η φιλία είναι δύσκολο  στο χώρο της εργασίας  να αναπτυχθεί δεδομένου ότι ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος,δόγμα του οποίου ήμουν και εγώ οπαδός.Φαρμακευτικός αντιπρόσωπος (ιατρικός επισκέπτης) η δουλειά αυτή είναι δύσκολη και επίπονη,θέλει  τέχνη η πώληση, ψυχοφθόρα και ενώ κάθε μέρα συναναστρέφεσαι με τόσο κόσμο η δουλειά είναι μοναχική.
Σε αυτή μου τη διαδρομή είδα πολλά γέλασα,έκλαψα,απογοητεύτηκα,έπεσα,σηκώθηκα,νίκησα,με νίκησαν,πέτυχα και απέτυχα,χειρίστηκα και με χειρίστηκαν,πήρα γνώση και όταν ήρθε η σειρά μου έδωσα γνώση.Στην τελευταία πράξη όταν κατάλαβα πως την χαριστική βολή για την απόλυση του Κώστα την έδωσε ο άνθρωπος που επί σειρά ετών λεγόταν φίλη συνάδελφος,η μία έφτυνε και η άλλη έγλυφε κατά τη λαϊκή ρήση,χάθηκα στη κυριολεξία χάθηκα στο χρόνο.Το σχέδιο ήταν καλά οργανωμένο με μαεστρία και τακτική.Με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει σήκωσα το ανάστημα μου και είπα τα πράγματα με το όνομα τους και ζήτησα την απόλυση μου.Κοιτάζω πίσω μου και δεν μετανιώνω για τίποτα, τη φιλία την πίστεψα μέχρι το τέλος προφανώς εκείνη όχι και λυπάμαι για εκείνη.Δεν είμαι ρομαντική είμαι ρεαλίστρια και δεν μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου που αφέθηκα στη φιλία.
Αρκετά όμως με αυτά η ζωή προχωράει και κάπου εκεί στο Δεκέμβρη νομίζω είχα μείνει α! ναι βεβαία όταν όλα ξεκίνησαν από μια αναζήτηση για χριστουγεννιάτικους στολισμούς και με ένα κλικ έπεσα πάνω στο σπιτάκι της Ελπίδας http://twoboysandhope.blogspot.gr/ τι είναι αυτό είπα;και από εκεί στα ανθομελάκια http://anthomeli.blogspot.gr/ ,στη ταλιμπανούλα http://talibanoulla.blogspot.gr/ ,στους Κapa http://kapaworld.blogspot.gr/ ,στη Λίτσα http://fraulitsahttp://fraulitsasworld.blogspot.gr/, και τόσα άλλα.Συγχωρέστε με αλλά δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτός ο κόσμος η γειτονιά.Δεν ήξερα ότι μπορείς να μιλήσεις και να μοιραστείς την καθημερινότητα σου τα ενδιαφέροντα σου,να κάνεις φιλίες με ανθρώπους που δεν θα γνώριζες ποτέ.Άνοιξα και εγώ το σπίτι μου και θα χαρώ πολύ να με γνωρίσετε και να σας γνωρίσω.Επιτρέψτε μου να αφιερώσω την πρώτη ανάρτηση στους συναδέλφους ιατρικούς επισκέπτες εντός και εκτός χώρου,είμαστε πολύ απολυμένοι,και στην Ελπίδα που έπεσε στο δρόμο μου και δεν το ξέρει.!!